Up, up and away.

Daar lag ze dan, 4810 meter hoog aan onze voeten. We wisten al, hadden al besloten dat we de Mont Blanc wilden beklimmen. We hadden de informatie over de berg, de hoogste van west Europa, al gehaald bij de guides de montagne in Chamonix. Route informatie, geografische omstandigheden, weersverwachting, materiaal informatie en technisch niveau. Nu alleen nog de ascent datum kiezen.

Tijdens onze voorbereiding hadden we contact met Allard. Hij had samen met zijn broertje Markus het idee opgevat om hun moeder nog eens symbolisch uit te zwaaien en dat wilden ze doen op de Mont Blanc ! Op dit moment wisten ze nog niet dat wij daar ook al neergestreken waren. Dit werd dus een bijzondere beklimming en met meer mensen, meer veiligheid en meer kennis: Geweldig !

Tot de tijd dat onze medeklimmers zouden arriveren hebben we genoten van het heerlijke weer, hebben we gewandeld, veel geklommen en genoten van de vele mooie buitensportzaken...

Ook moesten we op zoek naar een honden-opvang. Vreselijk natuurlijk voor Olg, maar door een gelukkig toeval kwamen we twee meiden van 22 jaar tegen die samen al 4 jaar aan het reizen waren. Ze pakten alle baantjes aan, dus hebben we ze gevraagd of ze ook Dogsitter wilden spelen. Dat leek ze fantastisch en na wat kletsen hadden we dus een geschikte plek om Bink onder te brengen.

Nadat Allard en Markus zich bij ons gevoegd hadden, zijn we samen de voorbereidingen gaan doen. Basis-technieken aan het touw oefenen, reddingstechnieken en opnieuw, samen, route informatie doornemen. De Mont Blanc is een relatief 'makkelijke' 4000'er, dwz er loopt een normaal route naar de top die voor veel mensen (onder begeleiding) haalbaar is en om deze reden worden dan ook jaarlijks honderden 'klimmers' de berg op gegidst en (soms letterlijk) gesleept door de guides de montagne uit Chamonix en andere meer ervaren alpinisten. Deze route is dus druk beklommen.
Er waren diverse redenen om deze route niet te nemen, o.a. door de drukte en het grote aantal onervaren klimmers die nogal eens voor ongelukken zorgen door bijvoorbeeld steenslag te veroorzaken of opstoppingen op vervelende punten in de beklimming. Omdat we hadden ingeschat dat we de kennis, de ervaring en het materiaal ervoor hadden, kozen we voor de meer technische en vooral buitengewoon mooie en uitdagende 'Trois Monts' route. Deze loopt via de Aguille de Midi naar achtereenvolgens de Mont Blanc du Tacul, de Mont Maudit en afsluitend de summit van de Mont Blanc zelf. Een prachtige 'scenic' route met adembenemende uitzichten vanaf de toppen over het Alpen massief waardoor Zwitserland, Frankrijk en Italie zich ver onder ons zouden uitstrekken. Tevens een route waar we enkel ervaren alpinisten zouden tegenkomen op onze tocht wat om meerdere redenen ook een fijn idee is wanneer je met een dergelijke uitdaging bezig gaat.

De dag van de beklimming waren we er klaar voor, tassen ingepakt, gordels aan, pickels in de aanslag en stijgijzers strak onder de schoenen vastgezet. De eerste tweehonderd meter van de route was direct al spannend en letterlijk adembenemend. Een graat van hooguit 30 cm breed met aan weerszijden een steile diepe afgrond... Opletten dus en voeten stevig neerzetten ! Na deze eerste uitdaging zijn we over de gletsjer richting de eerste beklimming gelopen, de Mont Blanc du Tacul, het kleine broertje van de Mont Blanc. Voordat we deze beklimming aangingen werd duidelijk dat Markus zich toch niet fit voelde. Daarom hebben we samen besloten de situatie top voor top te bekijken en opnieuw samen een beslissing te maken over het verdere verloop. Al met de beklimming van de Mont Blanc du Tacul bleek dat we te langzaam vorderden, wat zou betekenen dat het tijdspad niet gehaald zou worden dat we hadden uitgestippeld. Op de top van de Tacul, op 4248 meter, hebben we wat gegeten en hebben Alli en Mark hun moeder symbolisch nog een groet gebracht wat een mooi moment was in de beklimming. Hier moesten we echter ook constateren dat we niet verder konden omdat we naast tijdsdruk inmiddels ook een andere zorg hadden, Markus had de eerste duidelijke symptomen van hoogteziekte. Duidelijk verhaal dus, terugkeren was de enige optie. Dit was wel even lastig omdat Olg en ik ons erg sterk voelden en fit waren door vier-en-een-halve maand klimmen, klauteren, wandelen en buitenzijn. Maar dit was geen moment voor zelfzucht, we waren bezig met een teamprestatie en ervaring. De terugweg was lang en verliep traag. Dit zorgde ervoor dat we een nieuwe vorm van tijdsdruk mochten ervaren, de laatste lift naar het dal zou om 17.15 uur vertrekken en in het tempo waarmee we afdaalden werd dat spannend en krap. We moesten deze echter wel halen omdat het voor Markus noodzaak was om terug naar Chamonix te gaan. Opnieuw de gletsjer over en een geconcentreerde tocht over de steile graat bracht ons met 10 minuten respijt bij de ingang naar de cable-car. Snel spullen uit en rennen naar de lift die ons vervolgens naar het dal terugbracht. Hier aangekomen hebben we elkaar geknuffeld en waren we blij dat we allemaal weer veilig terug waren. De berg zal er volgend jaar ook nog staan en door de juiste keuzes te maken en veilig te handelen zijn wij er volgend jaar ook nog om de uitdaging aan te gaan.

Op de camping aangekomen hebben we onze bijzondere ervaring gevierd met pizza en alcohol en kregen we een compliment van de camping baas, zelf een oude ervaren guide de montagne; 'it was a good experience and you made the right choice.., and your still alive to enjoy it!'.

Een fantastische ervaring en bijzonder om dit te mogen delen met vrienden!

Gisteren zijn we aangekomen in NL, ons neefje Duuk is geboren!!!! We gaan nu even van hun drietjes genieten en willen vanaf volgende week nog even een maandje 'vakantie' houden ergens buiten Europa! We houden jullie op de hoogte.

Patrick