Het zit d'r op ...

Lieve volgers!

Het zit d'r op! 6 maanden van reizen, genieten, vrij en buiten zijn is voorbij. We hebben hier de laatste dagen erg bewust naartoe geleefd en alle goede voornemens naar elkaar uitgesproken, in de hoop dat we iig een aantal hiervan kunnen gaan vasthouden, als straks het 'normale' leventje weer begint.

Nadat we zijn aangekomen op klimeiland Railay hebben we uiteraard dagelijks geklommen, heeft het zonnetje vrijwel continu geschenen en leken de baaien met de dag blauwer en paradijselijker te worden. Het klimmen is niet te vergelijken met Europa; ander soort behaking, veelal overhang door het uitslijten van de limestone rotsen en primitieve standplaatsen. Even wennen dus. Het uitzicht vanaf een standplaats is dan wel fantastisch; blauw / groene zee, mooie baaien, veel groen, witte stranden... Als op een mooie ansichtkaart. Sowieso om vanaf het strand, door de mangrove waar de apen over je kop slingeren, bij een klimrots uit te komen, is wel echt bijzonder. Zijn blij dat we na alle prachtige klimgebieden in Europa, ook nog de kans hebben gekregen / genomen om hiernaartoe te gaan.

Na een week hebben we een boot gepakt naar Koh Phi Phi, wat eveneens een paradijsje genoemd mag worden. Echter is het hier een stuk drukker, meer toerisme, meer nachtleven en de populaire 'buckets', waarin je zoveel mogelijk verschillende soorten alcohol mixt en deze met behulp van wat rietjes naar binnen slurpt (je moet je dus voorstellen dat iedereen daar met zo'n emmertje in z'n handen staat. Tja, is dus hip -ofzo). Evenals de Phi Phi dresscode voor backpackers, wat inhoudt een neonkleur broekje met Phi Phi erop gestikt met erop een hemdje met een bier merk als Singha of Chang of als je wat meer eigengereid bent Asahi, Leo of Tiger... T is maar dat je het weet.
Ook op Phi Phi nog wat geklommen en verder vooral uitgerust, aan het strand gehangen, de mooiste zandkastelen gebouwd (ik dan) en lekker gegeten en gedronken. Daarnaast het viewpoint bezocht en foto's gezien van de schade die de tsunami heeft aangericht op het eiland in 2004. Vreselijke beelden, maar prachtig om te zien hoe men -met zoveel positiviteit- het eiland weer heeft opgebouwd.

Na Koh Phi Phi nog even terug geweest naar Railay, waar we nog een paar dagen hebben kunnen klimmen en afscheid hebben genomen van het heerlijke eiland. Daarna met de boot naar Ao Nang. Een stuk minder aantrekkelijk dan de vorige plekken, maar toch weer prima vertoeven. Zijn hier twee nachtjes gebleven, om vanuit daar naar Krabi Airport te vertrekken voor de binnenlandse vlucht naar Bangkok. In Bangkok zijn we toch nog even met de trein de stad in geweest om te zien hoe de situatie nu is. Het oosten van Bangkok is ondergelopen, maar het centrum is nog vrij van water. Wel zie je mensen zich voorbereiden op wat gaat komen; zandzakken worden neergelegd, muurtjes worden gemetseld voor de winkeltjes en kraampjes. Vreselijk hoor, veel mensen zijn volledig afhankelijk van het toerisme en zodra de boel straks onder loopt zullen mensen naast hun huis, dus ook hun inkomen kwijtraken. Overal worden er inzamelingsacties georganiseerd; dekens, kleren, rijst en water voor degenen die dit nodig hebben. Toen we in de avond nog even een hapje zaten te eten op Khao San Road en het hevig begon te plensen, hebben we toch maar gauw een tuktuk gepakt richting treinstation, om tijdig op het vliegveld te zijn voor er dijken doorbreken en we niet meer terug zouden kunnen. Na een lange vlucht met een korte stop op Amman, Jordanië kwamen we aan in Amsterdam. Koud, maar gelukkig met een flauw zonnetje. De slippers en korte broek maar snel omgewisseld voor wat warmers.

En nu zitten we dus weer in de huiskamer van Lot & Daan dit verhaaltje te typen en de laatste foto's uit te zoeken. Een vreemd idee om zondag weer ons eigen huisje te betrekken en vanaf dinsdag weer aan de bak te gaan op het werk. Ik denk dat we zeker wat lastige momenten zullen krijgen, en vaak zullen terugverlangen naar de vrijheid van het reizen. Toch hebben we deze ervaring maar mooi op zak. We zijn blij en trots dat we dit gedaan hebben en kijken met ontzettend veel plezier terug op ons avontuur. We willen jullie graag bedanken voor het lezen, het meeleven, alle fijne reacties en mailtjes. Bijzonder om dit te mogen delen!

Veel liefs,

Patrick & Olga (en Bink).

Koh Lanta & Railay

Lieve mensen,

Zoals jullie via het nieuws waarschijnlijk wel hebben vernomen, is de situatie in Thailand niet al te best. Met name het noorden en nu dus ook Bangkok zijn getroffen. Wij zitten momenteel in het zuiden van Thailand en hebben van de overstromingen geen last. Wel merken we dat het klimaat van slag is, door de overmatige neerslag. De locals geven dan ook aan dat dit geen'normale' regentijd voor hen is, maar een cycloon. Het lijkt voorlopig ook nog niet over te zijn, dus we houden met alles rekening. Voor onze reis is dit vervelend, voor de mensen hier die geliefden, huizen en oogst kwijtraken is ditrampzalig. Voorlopig blijven wij iig in het zuiden en vliegen pas op de 24ste terug naar Bangkok.

Vanuit Krabi zijn we een dikke week geleden naar het eiland Koh Lanta vertrokken. Hier hebben we als vrijwilligers gewerkt bij het Lanta Animal Welfare centre (LAW). Wat een ervaring! Hard werken, met alleen maar vrijwilligers. Fantastisch dat dit kan en werkt! De opvang is met name gericht op het steriliseren en vaccineren van de honden en katten op het eiland. Daarnaast is er een kliniek waar zieke, verwaarloosde en mishandelde honden en katten opgevangen kunnen worden en is er een uitlaatservice zodat toeristen en lokalen met hondjes kunnen gaan wandelen. Ook biedt het LAW een adoptieprogramma voor binnenland, maar ook overzee (Nee, hebben geen hondje meegenomen!). We hebben voornamelijk geholpen in de kliniek; kennels en buitenverblijven schoonmaken, eten bereiden en geven, wandelen, socialiseren van de pups en andere hand- en spandiensten. Mooi werk en wat heeft onze Bink het toch goed! Dat wordt wel duidelijk na zo'n week meedraaien! Patrick heeft nog een heuse AnimalCop actie uitgehaald! Jawel, hij heeft een kitten gered, die ergens onder een hoop puin vast zat. Mijn held! Verder hebben we een hoop leuke collega-vrijwilligers ontmoet en hebben we de manager beloofd wat reclame te maken voor zijn toko daar. Patrick zal dus weer een mooi filmpje maken van het LAW en deze na onze reis op de site plaatsen. Kijk hier dus even naar en wellicht dat je ook wat wilt doen om de honden en katten daar te helpen!

Verder hebben we over het eiland getuft met een blitse scooter. Was leuk, veel kunnen zien, alleen heeft zich het drama voorgedaan dat ik een slang heb doodgereden ... Zit ik daar met al m'n goeie gedrag de dieren in nood te helpen, rij ik vervolgens snoeihard een slang dood! (Ik heb niet het lef gehad om het beest van de weg te tillen en te begraven -oid-, want was maar al te bang dat het toch niet helemaal dood was en uit was op wraak ...).

Vanuit Koh Lanta met de bus en longtailboat naar het eiland Railay vertrokken. Railay is echt een paradijs. Het is hier prachtig! Witte stranden, veel groen, azuurblauw water, mooie kliffen met klimroutes erop en een relaxt sfeertje. Zijn hier nu 2 dagen en hebben buiten de buien om wat geklommen, gezwommen (het is wel gewoon 30 graden) en gehangen. De bedoeling is hier nog eenweek te blijven, dus we hopen op wat minder regen en wat meer zon. Wat we daarna gaan doen, weten we nog niet. we zullen zien. Vooralsnog is het hier prachtig en genieten we enorm!

Liefs

Regenachtig Krabi ...

Hallo!!

Daar zijn we weer, vanuit regenachtig (op momenten zelfs stormachig) Krabi. Afgelopen zondag zijn we met een binnenlandse vlucht aangekomen en zijn met een busje doorgereden naar Krabi-town. Vonden al vrij snel een erg leuk hostel waar we sindsdien verblijven. Het weer is echter zo slecht, dat we niet erg veel kunnen doen hier. Klimmen gaat niet met regen, zonnen op de vele bounty-eilanden is uiteraard ook niet mogelijk en culturele uitstapjes zijn ook net iets minder leuk als de regen met bakken uit de bewolkte hemel komt zetten. Waren een beetje uit gegaan van een flinke regenbui per dag, tijdens de regentijd. Iig niet constante regenval. Maar goed, het is wel 30 graden, dus je korte broek en hempie drogen snel weer, dat scheelt! Maar wat nu was even de vraag, aangezien we van alleen maar eten / drinken en wat lezen niet echt happy en behoorlijk onrustig worden.

We vertrekken daarom morgen naar het eiland Koh Lanta. Hier zit het Lanta Animal Welfare centre (LAW). Zij steriliseren en vaccineren zwerfhonden, vangen verwaarloosde en mishandelde honden op, hebben een adoptieprogramma en hebben in 2010 een kliniek geopend met dierenartsen in dienst. EN WIJ MOGEN ER VRIJWILLGERSWERK GAAN DOEN !!!!! Joehoe, fantastisch! We vertrekken dus morgenochtend vroeg met de bus richting Koh Lanta en kunnen ons dan in de middag melden. We blijven ongeveer een week en mogen als volunteers helpen met het schoonmaken van de hokken, eten bereiden, puppy's voeden, medicatie toedienen, wandelen, enz. Onder 1 voorwaarde van Patrick gaan we dit doen ... Ik mag geen hondje adopteren en meenemen naar NL...

Hopen natuurlijk dat het weer na volgende week iets beter zal zijn, zodat we toch nog wat kunnen klimmen en misschien zelfs wat zon op de bol krijgen. We zullen zien, eerst maar eens aan de slag! Leuk!

Kus

Bangkok!

Lieve mensen,

We hebben een heerlijke week in NL gehad. Veel vrienden en familie gezien, geknuffeld met baby Duuk en genoten van de onwijze gastvrijheid van Lot en Daan!

Na een (ik mag wel zeggen) verschrikkelijk emo-afscheid van onze Bink zijn we gisteren vertrokken naar Schiphol. Een eerste stuk gevlogen naar Amman in Jordanie, daar 8 uur rondgebanjerd tussen de taxfree producten en Starbucks koffie gedronken. Vannacht dan weer doorgevlogen naar Bangkok. Na 5 maanden zonder televisie was met name Pat blij met het ruime filmaanbod in het vliegtuig. Ik heb vooral (in de meest onmogelijke posities) geprobeerd wat te slapen. Vanmiddag dan eindelijk aangekomen in Bangkok. Op het vliegveld een taxi gepakt naar Khao San Road; de straat waar de goedkope hostels en questhouses te vinden zijn. Men had ons gewaarschuwd voor de drukte en het ' gepluk' van locals op straat, maar alles behalve dat ervaren. Zeker in vergelijking met bijvoorbeeld Kathmandu (Nepal) gaat hier (tot nu toe) alles behoorlijk kalm en uiterst vriendelijk. Zoals ze hier zeggen:'Ya khit mak',oftewel ' Maak je niet druk, maar geniet van het leven'. Nadat we een geschikt hostelletje hadden gevonden, hebben we ons omgekleed, de rugzakken neergeploft en zijn we de straat eens doorgelopen. Vele standjes / kraampjes met de leukste t-shirts, heel veel eettentjes en terassen met het lokale Singha bier. Lekker gegeten, biertjes gedronken en gekeken naar de enorme regenval (zitten midden in het regenseizoen). We blijven twee dagen in Bangkok en vliegen dan zondag door naar Krabi (Zuid-Thailand). Het klimmen daar schijnt fantastisch te zijn, dus de gordels, al het ' ijzerwaren' en een 60 meter klimtouw zitten in onze rugzakken. We hebben een maand in Krabi e.o. om wat rond te trekken. Wat we verder nog gaan zien, beleven en ervaren merken we vanzelf. We hebben geen uitgestipt plan, maar dat hebben we de afgelopen 5 maanden ook niet gehad en dat geeft voor ons juist de charme van het reizen!

Tot ergens in de omgeving van Krabi!

Kus

Up, up and away !

Up, up and away.

Daar lag ze dan, 4810 meter hoog aan onze voeten. We wisten al, hadden al besloten dat we de Mont Blanc wilden beklimmen. We hadden de informatie over de berg, de hoogste van west Europa, al gehaald bij de guides de montagne in Chamonix. Route informatie, geografische omstandigheden, weersverwachting, materiaal informatie en technisch niveau. Nu alleen nog de ascent datum kiezen.

Tijdens onze voorbereiding hadden we contact met Allard. Hij had samen met zijn broertje Markus het idee opgevat om hun moeder nog eens symbolisch uit te zwaaien en dat wilden ze doen op de Mont Blanc ! Op dit moment wisten ze nog niet dat wij daar ook al neergestreken waren. Dit werd dus een bijzondere beklimming en met meer mensen, meer veiligheid en meer kennis: Geweldig !

Tot de tijd dat onze medeklimmers zouden arriveren hebben we genoten van het heerlijke weer, hebben we gewandeld, veel geklommen en genoten van de vele mooie buitensportzaken...

Ook moesten we op zoek naar een honden-opvang. Vreselijk natuurlijk voor Olg, maar door een gelukkig toeval kwamen we twee meiden van 22 jaar tegen die samen al 4 jaar aan het reizen waren. Ze pakten alle baantjes aan, dus hebben we ze gevraagd of ze ook Dogsitter wilden spelen. Dat leek ze fantastisch en na wat kletsen hadden we dus een geschikte plek om Bink onder te brengen.

Nadat Allard en Markus zich bij ons gevoegd hadden, zijn we samen de voorbereidingen gaan doen. Basis-technieken aan het touw oefenen, reddingstechnieken en opnieuw, samen, route informatie doornemen. De Mont Blanc is een relatief 'makkelijke' 4000'er, dwz er loopt een normaal route naar de top die voor veel mensen (onder begeleiding) haalbaar is en om deze reden worden dan ook jaarlijks honderden 'klimmers' de berg op gegidst en (soms letterlijk) gesleept door de guides de montagne uit Chamonix en andere meer ervaren alpinisten. Deze route is dus druk beklommen.
Er waren diverse redenen om deze route niet te nemen, o.a. door de drukte en het grote aantal onervaren klimmers die nogal eens voor ongelukken zorgen door bijvoorbeeld steenslag te veroorzaken of opstoppingen op vervelende punten in de beklimming. Omdat we hadden ingeschat dat we de kennis, de ervaring en het materiaal ervoor hadden, kozen we voor de meer technische en vooral buitengewoon mooie en uitdagende 'Trois Monts' route. Deze loopt via de Aguille de Midi naar achtereenvolgens de Mont Blanc du Tacul, de Mont Maudit en afsluitend de summit van de Mont Blanc zelf. Een prachtige 'scenic' route met adembenemende uitzichten vanaf de toppen over het Alpen massief waardoor Zwitserland, Frankrijk en Italie zich ver onder ons zouden uitstrekken. Tevens een route waar we enkel ervaren alpinisten zouden tegenkomen op onze tocht wat om meerdere redenen ook een fijn idee is wanneer je met een dergelijke uitdaging bezig gaat.

De dag van de beklimming waren we er klaar voor, tassen ingepakt, gordels aan, pickels in de aanslag en stijgijzers strak onder de schoenen vastgezet. De eerste tweehonderd meter van de route was direct al spannend en letterlijk adembenemend. Een graat van hooguit 30 cm breed met aan weerszijden een steile diepe afgrond... Opletten dus en voeten stevig neerzetten ! Na deze eerste uitdaging zijn we over de gletsjer richting de eerste beklimming gelopen, de Mont Blanc du Tacul, het kleine broertje van de Mont Blanc. Voordat we deze beklimming aangingen werd duidelijk dat Markus zich toch niet fit voelde. Daarom hebben we samen besloten de situatie top voor top te bekijken en opnieuw samen een beslissing te maken over het verdere verloop. Al met de beklimming van de Mont Blanc du Tacul bleek dat we te langzaam vorderden, wat zou betekenen dat het tijdspad niet gehaald zou worden dat we hadden uitgestippeld. Op de top van de Tacul, op 4248 meter, hebben we wat gegeten en hebben Alli en Mark hun moeder symbolisch nog een groet gebracht wat een mooi moment was in de beklimming. Hier moesten we echter ook constateren dat we niet verder konden omdat we naast tijdsdruk inmiddels ook een andere zorg hadden, Markus had de eerste duidelijke symptomen van hoogteziekte. Duidelijk verhaal dus, terugkeren was de enige optie. Dit was wel even lastig omdat Olg en ik ons erg sterk voelden en fit waren door vier-en-een-halve maand klimmen, klauteren, wandelen en buitenzijn. Maar dit was geen moment voor zelfzucht, we waren bezig met een teamprestatie en ervaring. De terugweg was lang en verliep traag. Dit zorgde ervoor dat we een nieuwe vorm van tijdsdruk mochten ervaren, de laatste lift naar het dal zou om 17.15 uur vertrekken en in het tempo waarmee we afdaalden werd dat spannend en krap. We moesten deze echter wel halen omdat het voor Markus noodzaak was om terug naar Chamonix te gaan. Opnieuw de gletsjer over en een geconcentreerde tocht over de steile graat bracht ons met 10 minuten respijt bij de ingang naar de cable-car. Snel spullen uit en rennen naar de lift die ons vervolgens naar het dal terugbracht. Hier aangekomen hebben we elkaar geknuffeld en waren we blij dat we allemaal weer veilig terug waren. De berg zal er volgend jaar ook nog staan en door de juiste keuzes te maken en veilig te handelen zijn wij er volgend jaar ook nog om de uitdaging aan te gaan.

Op de camping aangekomen hebben we onze bijzondere ervaring gevierd met pizza en alcohol en kregen we een compliment van de camping baas, zelf een oude ervaren guide de montagne; 'it was a good experience and you made the right choice.., and your still alive to enjoy it!'.

Een fantastische ervaring en bijzonder om dit te mogen delen met vrienden!

Gisteren zijn we aangekomen in NL, ons neefje Duuk is geboren!!!! We gaan nu even van hun drietjes genieten en willen vanaf volgende week nog even een maandje 'vakantie' houden ergens buiten Europa! We houden jullie op de hoogte.

Patrick

Mont Blanc

Lieve mensen,

Het is alweer even geleden dat we iets van ons hebben laten horen. Na ons (klim)verblijf in Orpierre, zijn we opnieuw naar de Ecrins (Haute Alpes) geweest. Hier hebben we een dikke week doorgebracht in de volle zon, weer nieuwe routes ontdekt en een aantal meerdere touwlengtes geklommen. Prachtig weer, prachtig plekje, maar toch werd dit ruw onderbroken. De moeder van onze vriend Allard is plotseling overleden, waardoor we twee dagen later naar NL zijn vertrokken. Heftige dagen, wel een goed besluit. Het voelt goed om ook dit samen te mogen delen. Natuurlijk hebben we ook van de gelegenheid gebruik gemaakt om een paar mensen even te knuffelen en de prachtige buik van Maike te bewonderen. Toevallig konden we ook de verjaardag van oma (95!!!) meemaken en de slotavond van de Heideweek; muziek, vrienden en bier... Maar daarnaast was het ook heel erg druk, belachelijk veel regen (ik realiseer me heus wel dat we niet mogen klagen, aangezien jullie al maanden in deze zeik zitten, maar toch ..) en is het goed om na drie dagen weer verder te gaan. We hadden toch wel wat moeite met de drukte en vonden het lastig om uit onze eigen ‘reisflow' te zijn. Daarom dus ook maar weer snel de boel bijeen gepakt en teruggereden richting Frankrijk. Een eerste nachtje doorgebracht in Berdorf (nabij Luxemburg) waar je fantastisch kunt wandelen, klauteren en (rots)klimmen. Vonden een mooi plekje om vrij te staan, aan de rand van de bosrand, waar het dus weer echt stil was. Prettig! Vervolgens doorgetrokken naar het klimgebied Saffres, een half uurtje rijden van Dijon. Mooi gebied, overal ruimte om wild te kamperen (de dorpsbewoners vinden dit prima, komen regelmatig een praatje maken en vragen of we het naar onze zin hebben) en vele klimroutes. Ook het weer zat mee, veel zon en droog. Heerlijk.

Vanuit Saffres verder gereden naar Chamonix, aan de voet van de Mont Blanc. Een super leuk dorp, met teveel mooie buitensportzaken, vele terrasjes en eettentjes en omgeven door gletsjers en prachtige toppen. Het weer is hier wel volledig omgeslagen. Het regent, (meestal) zwaarbewolkt en behoorlijk fris. Zitten en lopen ineens weer in volle gore-tex outfits, met muts en handschoenen aan. (Daar gaat ons lang gespaarde bruine kleurtje ...). Voor Bink is het feest hier. Hij mag continu de bergen in, over ijs en sneeuw lopen, lange tochten maken en als kers op de taart is het dan ook nog koud en regenachtig. Wat wil een husky nog meer? We zullen hier nog wel even blijven hangen. Willen uiteraard op de top van de Mont Blanc staan, maar dit kan niet met Bink. Zullen op zoek moeten naar een soort van hondenpension waar hij een paar dagen mag blijven. Weten niet of dit allemaal gaat lukken en zo niet, hebben we weer wat op het verlanglijstje. Om even een idee te geven van de sferen waarin we ons momenteel begeven, zal ik een kort stuk van mijn dagboek overnemen:

'Vanuit Saffres richting Lyon, Geneve, naar Chamonix. De heuvels worden bergen en ineens is daar het Mont Blanc Massief. Behoorlijk indrukwekkend. Na 5 dagen wild kamperen staan we nu weer op een klein campinkje, te midden van andere wandelaars en bergbeklimmers. Net even alleen gewandeld met Bink en welke kant ik ook op kijk; alleen maar ijs, sneeuw, gletsjers en de mooiste toppen. Kan het dan toch niet droog houden. Voel me op zo'n moment zo klein en nietig en tegelijkertijd zo sterk en gelukkig. Kan me niet voorstellen om straks weer te moeten wonen en leven in het ‘platte' Holland. Ik hou echt van de bergen, de bergdorpen, de ruige natuur, de enorme sterrenhemels en de rust. Word er stil van en rustig en krijg op hetzelfde moment zoveel energie om weer zo'n top te halen, weer die rugzak om te hangen of een mooie route te klimmen. Wilde dat deze reis nooit zou stoppen, dat we eeuwig zo met z'n drietjes door kunnen leven. Wat ben ik blij dat we de keuze gemaakt hebben om dit te doen, samen!'

Liefs van ons.

Holy Shit !

Holy Shit !

Weer terug in de koelere regionen, zo rond de 32 ° gemiddeld... ;-). Vanuit Tarifa hebben we de steden Sevilla en Cordoba bezocht. Prachtige plekken waar Europa en Afrika samenkomen. Een aantal must do's bekeken en geslenterd door kleine steegjes, waar de meest kleurrijke doeken uit de ramen wapperen en de lekkerste eetgeurtjes je tegemoet komen. Helaas hebben we de steden niet uitgebreid kunnen bezoeken, in verband met Bink. Het arme ding liep met z'n tong op z'n enkels door die steden te sjouwen, waardoor we besloten hebben een andere keer met z'n tweeën terug te komen (Sevilla is een goeie tip voor een stedentripje. Vanuit daar een autootje huren of met het OV naar de steden Granada en Cordoba en je ziet twee continenten in een paar dagen!). Via Madrid en Zaragoza zijn we naar Lecina in de Sierra de Guara gereden. Hier hebben we een paar dagen rondgehangen. Op een klein campinkje met de eerste supermarkt op zo'n uur rijden vandaan, waren we weer terug in de rust. Geen vals licht, geen dorps- of stadsgeluiden, sterrenhemels waar je u tegen zegt en prachtig natuurschoon. Wat Hollandse mensen ontmoet die een cursus canyoning aan het volgen waren daar, leuk om even te kletsen en ervaringen uit te wisselen. Bij ons vertrek kregen we van ‘onze buurman' een grote tas vol boodschappen mee voor de komende periode. Kei lief en erg bijzonder dat mensen zo mee leven. Hierna doorgereden naar Lourdes, het religieuze circus. Bizarre beelden; Blauwe karretjes met de meest zieke mensen er in, ladingen toeristen, evenveel geestelijken. Werkelijk rijen mensen die wat heilig water willen ‘tappen', of een kaarsje willen branden voor hun dierbaren. Daarnaast de talloze toeristenshopjes die dankbaar gebruik maken van deze heilige plek. Patrick heeft een filmpje gemaakt van dit Lourdes-avontuur, dus enjoy!

Vanuit Lourdes nog even terug naar Carcasonne geweest. Een maand geleden het concert van Iggy Pop daar bijgewoond, nu een ware Middeleeuwse markt binnen de stadsmuren met LARP-ers en oude ambachten zoals wapens smeden en manden vlechten. Daarnaast natuurlijk 'echte' ridders gezien. Op het binnenplein wijntjes gedronken en mosselen gegeten en wat leuke souvenirs gekocht.

Via Narbonne èn Plage richting Orpierre gereden. Een prachtig klimgebied in de Haute Alpes, met een klein klimcampinkje erbij. Goedkoop, praktisch en ... een zwembad! Wat een genot. Volledig bezweet en afgemat die rotsen uit komen, om vervolgens (oké, eerst even afspoelen) een duik in het zwembad te nemen. Geweldig! Pat heeft een heuse voorklimval van een paar meter gemaakt. Komt door mijn fantastische zekerwerk prachtig te hangen, zonder schrammetje of wondje (zelfs niet een klein beetje bloed), ik daarentegen vlieg zo'n meter de lucht in (hij is ietsje zwaarder hè ...) en knal vervolgens met volle vaart tegen de rotsen op; knieën open en blauw en pink en duim kapot... het is wat! Hier in het mooie Orpierre zitten we dus een klein weekje. Klimmen in de ochtend tot een uur of 10, gaan vervolgens siësta houden (zwemmen -ik-, eten, lezen -Pat-) en zo rond 3 uur weer de rotsen op. Je kunt tot een uurtje of 8 doorklimmen, in redelijke temperaturen. Je leest, een zwaar bestaan ... J.

Kus.

36 Graden Noord

36 ° Noord !

We zijn er: Cap Tarifa. Van 71° Noord de Noordkaap, nu op Cap Tarifa 36° Noord. 5532 kilometers hemelsbreed. Wat een tegenstelling en wat zijn we veel tegengekomen onderweg. Nooit gedacht dat Europa zo divers is. Niet alleen qua klimaat (50° temperatuurverschillen ervaren!), maar eveneens qua landschappen, cultuur en gewoonten. Van de uitgestrekte sneeuw- en ijsvelden in Lapland, naar het prachtige Saimaa-meer in Finland, door de groene en lieflijke Alpen in Oostenrijk naar de meer hoge en ruige toppen van Zwitserland. Klimmen in ‘onze' Ecrins, naar het land van de siësta, de sangria, de Flamingo en het (vreselijke) stierenvechten. Waar in het koude Lapland ieder weldenkend mens zich na zonsondergang alleen nog maar voor het hoogst noodzakelijke buiten laat zien, begint hier in het hete Andalusië het leven pas. We zijn onder de indruk geweest van de manier van leven van de Suomi (oorspronkelijke bewoners van Lapland). De intelligente wijze waarop zij dealen met de koude temperaturen, zich weten te redden met alleen maar natuurlijk materiaal en moeten leven met 8 maanden per jaar bijna volledige duisternis en zonder een goede buur of vriend in de nabije omgeving. Het respect van de mensen voor de natuur en de manier hoe zij hiermee om gaan. De ontzettend vriendelijke en gastvrije benadering naar ons als bezoekers. De ruige en diverse natuur als de fjorden, de onbeschrijfelijk prachtige Lofoten en de uitgestrekte sneeuwvelden hebben ons geraakt en ons doen laten beseffen hoe klein we zijn en hoe krachtig de natuur is. Een gedeelte van de reis die diepe indruk heeft gemaakt en die we een ieder kunnen aanraden om ook te ervaren.

Vanuit Scandinavië zijn we in sneltreinvaart door Denemarken, Duitsland, Tsjechië en uiteindelijk naar Oostenrijk getrokken. Vele leuke kleine stadjes bezocht en na twee maanden onthouding weer genoten van de biertjes en wijn. Wandelen tussen de zandstenen rotsen in contrast met het interneringskamp Theresien-stad in Tsjechië was indrukwekkend en confronterend.
In de Oostenrijkse, Zwitserse en Franse Alpen hebben we veel gewandeld en geklommen. Lange dagen van s' morgens de bergen in lopen, wat routes klimmen, picknicken in het hoge gras, weer wat routes klimmen en tegen de avond weer terug naar ons kamp. Echt volledig tot rust komen en gewoon genieten. Daarnaast hebben we familie en vrienden ontmoet wat voor ons erg bijzonder was.

Dan Spanje. Een drukte van jewelste, prachtige steden, mooie stranden, heerlijke temperaturen (behalve voor Bink dan), temperamentvolle mensen en prachtige overgangen in het landschap. Nu dus op Cap Tarifa, een bijzonder leuk plaatsje waar een vrolijke mix van stoere surf dudes en relaxte hippies het straatbeeld vullen. De kustlijn van Afrika, Marokko is duidelijk te zien en de zee waarin de Middellandse zee en Atlantische Oceaan samenkomen, is heftig. Hierdoor het Mekka voor de kite- en windsurfers. De Islamitische cultuur gemengd met het Katholicisme zie je in geheel Moors-Spanje terug. Een beetje het beste van beide werelden, slenteren in historische medina's in een ontspannen sfeer. De mensen zijn druk en levendig, genieten van hun samenzijn met anderen en het eten en drinken. Een cultuur waar wij ons in ieder geval snel in thuis voelen.

Van het meest Noordelijke punt naar het meest zuidelijke punt van Europa, een bijzondere reis! (en we zijn pas op de helft !!!! Yihaa!).

Liefs